Deze film dus ,

de meesten vinden de vergelijking op gaan met David Bowie , kan zijn is waar , jarenlang wilde ik dat het liefst , maar , stel hij zat naast me (al de jongste google/wiki foto's van hem gezien?) wat zeer doet is hoe ook ik over homosexualiteit ben , ik begin te lachen , dat beledigdt , dat snap ik , maar dat is niet wat ik wil , maar stel hij zat naast me , net zo ijdel als mij , uitgelachen over die foto's , als over homosexualiteit , en hij vraagt mij , "Dus jij zag ook die hoeveelheid homosexualiteit in die film ?" , terwijl hij ontspannen over zijn bierbuikje leunt en de borrelnotenbakje naar zich toe haalt , en ik ook even mijn eigen buikbandje èèn keer pets , ontspannen , ja zeg , en verder ga met , en voor het eerst dat zo zie , Ryuichi Sakamoto's rol als een stiekume homosexueel , die dus merkt dat Jack Celliers dat door heeft , maar toen in heel de wereld was homosexualiteit sporadisch en dus tijdelijk cool , èèn image ding onder mooie jongens , met daarbij , zdat de sergeant (helaas de Japanse acteur zijn naam vergeten) de schaamte over homosexualiteit moet verduren , door als onschuldige de moord van de door Sakamoto gespeelde commedant in de schoenen gedrukt krijgt , om dat deze ook bepaald zachtzinnig iedere roddel hier over letterlijk de kop af hakte , met zo wel of niet schuldig zoals het eindigdt met Tom Visconti , en ja sommige acteurs leven al niet meer .